Imię Witolda Wandurskiego - polskiego dramatopisarza, reżysera, poety, działacza społecznego i politycznego przypomniano w 1958 r. po rehabilitacji, a do tego czasu wiele lat pozostawało w zapomnieniu. Przyczyną tego była jego specyficzna twуrczość, za ktуrą był prześladowany tak w Polsce, jak i w Związku Radzieckim oraz jego tragiczny los.
Urodził się w Polsce w 1891 r. w Łodzi, w rodzinie pocztowego urzędnika. Po skończeniu gimnazjum zaczął studiować na wydziale prawa Moskiewskiego Uniwersytetu. Już po pierwszym roku studiуw jego pasją stał się teatr i literatura. W tym okresie w Moskwie tworzyło wielu poetуw należących do rуżnych kręgуw artystycznych, ale najbardziej interesowała go twуrczość Majakowskiego, ktуrej wielbicielem został do końca swoich dni.
Wielkie znaczenie w życiu Wandurskiego miało spotkanie z rosyjskim teatrem, gdzie wуwczas pracowali tacy reformatorzy sceny jak: Stanisławski, Mejerchold i inni. Z zachwytem studiował nowe formy teatralne, brał aktywny udział w życiu uniwersyteckiego studia teatralnego.